Żyję wciąż bez adresu,
W nieustannej potrzebie
By do dni moich kresu,
Ktoś przyjął mnie do siebie.

Lecz jestem niebogaty
I od dnia urodzenia
Noszę futerko w łaty,
Nikt nie dał mi imienia,

Stale mam pusty brzuszek
I brak nad głową dachu.
Jak długo jeszcze muszę
Żyć w tak ciągłym  strachu?

Oddam się w dobre ręce
Szukam na stałe domu
I pragnę najgoręcej
By ktoś mi wreszcie pomógł.

Chcę być z ludzką istotą
Związany bardzo blisko.

Kto powie mi z pieszczotą:

”Moje dobre kocisko...” ?

Na mym oknie siedzi Skierka
I na świat ciekawie zerka,
Bo uciechę wielką ma:
Kraczą wrony: kra, kra, kra ..........

W wielkiej ciszy słyszy Skierka
Jak na drzewie wróbel ćwierka,
Ktoś swojego woła psa,
Gonią się gołębie dwa ..........

Chociaż leży śnieg na świerkach,
Przecież wierzy mała Skierka,
że przeminie zima zła,
I popłynie rzeką kra,

Świat przywdzieje strój wiośniany,
Wrócą czaple i bociany,
Kot przeciągnie się z lubości
I na słońcu się wymości
By przyjemnie wygrzać kości .........

Ile będzie znów radości........

Wielkie oczy, piękne oczy,
A pod nimi nos uroczy,
I niewinna, słodka minka,
Bo to przecież jest dziewczynka,

Która się uśmiecha bokiem.
Dalszy opis będzie szokiem:
Wąsy ostre jak sztylety,
Biały krawat i skarpety,

Zgrabne uszka sterczą w górę,
Nienaganne manicure,
Ogon w prążki czarno-szare,
Futro szyte jak na miarę,

Choć jest niewątpliwie damą
Nosi futro wciąż to samo
Czy pogoda czy też słota......

To jest obraz mego kota.